Τα τελευταία χρόνια οι μελέτες διαμόρφωσης εσωτερικών χώρων είναι αριθμητικά περισσότερες σε σχέση με το παρελθόν και σίγουρα ποιοτικότερες. Παλιά διαμερίσματα, ανακαινίζονται για να φιλοξενήσουν νέες οικογένειες, θέλοντας να μειώσουν το το μηνιαίο κόστος διαβίωσης, ενώ παλιές ή νεότερες ξενοδοχειακές μονάδες εκσυγχρονίζονται με βάση τα νέα τουριστικά πρότυπα.
Η τάση της ποιοτικής διαμόρφωσης για επανάχρηση των διαμερισμάτων στις πολυκατοικίες αλλά και του επανασχεδιασμού μικρών και μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Όσον αφορά την επιστροφή στα διαμερίσματα, κάποιες φορές είναι συνειδητή και κάποιες άλλες αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Από την πλευρά των μελετητών αρχιτεκτόνων και διακοσμητών, ήταν η μόνη διέξοδος από ένα εργασιακό πεδίο που είχε αρχίσει σταδιακά ο κορεσμός του σε επίπεδο νέων αδειών, αλλά και στην ξαφνική έλλειψη αντικειμένου λόγω οικονομικής κρίσης. Όσον αφορά τις ξενοδοχειακές μονάδες, οι λόγοι είναι κυρίως επιχειρηματικοί, που αφορούν την αξιοποίηση του μεγάλου αποθέματος τέτοιων μονάδων στην Ελλάδα, σε μια αναπτυσσόμενη αγορά.
Με την οικονομική κρίση που ξεκίνησε πριν από περίπου δέκα χρόνια, οι καταστάσεις που δημιουργήθηκαν αξιολογούνται και ερμηνεύονται με ρεαλισμό, προσπαθώντας να αφήσουν θετικό πρόσημο. Έτσι, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι οι μελέτες που αφορούν ανακαινίσεις διαμερισμάτων και ξενοδοχείων είναι αναβαθμισμένες σε σχέση με το παρελθόν, και δεν αναλώνονται μόνο στην επιλογή χρωμάτων, επίπλων και υλικών, αλλά επεκτείνονται και σε θέματα δομής και λειτουργικότητας των χώρων, αναβαθμίζοντάς τους ουσιαστικά. Η επιλογή επιστροφής σε μικρότερους χώρους, από αναγκαστική γίνεται πια αυτονόητη, αναγνωρίζοντας τη θετική πλευρά να διαμορφώνεται ένας χώρος σε πλήρη αρμονία και λειτουργικότητα με το νέο χρήστη του χώρου.
Στο παρελθόν, απουσίαζε αυτή η κουλτούρα εξειδικευμένων γραφείων interior design, που μπορούσαν να αναλάβουν τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό εσωτερικών χώρων. Την ίδια στιγμή, επικρατούσε η εικόνα του διακοσμητή- ”καλλιτέχνη”, που ο ρόλος του ξεκινούσε και τελείωνε στην επιλογή των επίπλων και των υφασμάτων. Βέβαια υπήρχαν και κάποια αρχιτεκτονικά γραφεία που, μαζί με το κύριο αντικείμενό τους, σχεδίαζαν με έμπνευση και τους εσωτερικούς χώρους στα κτίρια που μελετούσαν.
Στη εποχή που διανύουμε, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει, και τα εξειδικευμένα γραφεία εσωτερικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης που υπάρχουν, διεκδικούν με αξιώσεις τη θέση τους στην αγορά, την ίδια στιγμή που τα αρχιτεκτονικά γραφεία, έχοντας χάσει σε μεγάλο βαθμό το κύριο αντικείμενό τους, που είναι ο σχεδιασμός νέων κτιρίων, στρέφονται στις μελέτες που αφορούν την Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων.